Á parte da roupa que leve posta, este podería ser a equipaxe para o verán:

Un saco de durmir lixeiro. Sempre hai que levar saco a non ser que se pretenda durmir en hoteis. Salvo contadas excepcións non fai frío dentro dos albergues, así que é inútil cargar cun saco pesado ideado para durmir no exterior.

Un saco de fibra capaz de illar temperaturas entre 15 e 10 graos é suficiente.

Unha cantimplora dun litro ou unha camelback da mesma capacidade.

Un par de bastóns de trekking, se se está adoitado levalos, ou o clásico bordón.

Dous ou tres mudas.

Dous pares de calcetíns curtos de sendeirismo fabricados en poliéster.

Un par de camisetas de poliéster, unha de manga curta e outra de manga longa (nunca de algodón, xa que non transpiran e tardan en secar).

Pantalóns curtos de sendeirismo.

Unha sudadera e unha chaqueta lixeira que sexa impermeable.

Un poncho con cobre mochila que sexa transpirable. O inconveniente é que adoitan pesar uns 400 gramos.

Unha visera ou chapeu.

Unha toalla de microfibras. Están fabricadas en poliéster e poliamida e sécanse con rapidez. Pódense atopar en tendas deportivas.

Chanclas para a ducha.

Un cepillo e pasta de dentes. Xel e champú para o aseo e unha pastilla de xabón para lavar a roupa e, para quen o necesite, unhas coitelas ou maquinilla de afeitar.

Pequeno botiquín con aspirinas ou ibuprofeno, crema solar de alta protección, tiritas, iodo e agullas esterilizadas para picar as bochas. Son moi recomendables as cremas anti rozaduras para o pé e para o corpo. Se se fai o Camiño en compañía o máis sensato é levar un botiquín conxunto e repartir o peso.

Lentes de sol.

Unha lanterna frontal

O DNI, o Cartón Sanitario, un cartón de crédito e a credencial do peregrino.

Unha navalla. Tamén imperdibles e varias pinzas, moi útiles para secar a roupa durante ou ao final da etapa.

O móbil, unha cámara de fotos (se queremos máis calidade) e os seus cargadores.

Un par de tapóns para os oídos para non escoitar os ronquidos

E para os meses máis fríos abonda con que os calcetíns, as camisetas e os pantalóns sexan de inverno. Tamén hai que levar un gorro, unha braga e unhas luvas.

Débese substituír a chaqueta lixeira por un cortavientos impermeable. Esta é a parte do equipo máis cara pero merece a pena investir o diñeiro en roupa de calidade. Unhas mallas de fibra polar para levar debaixo dos pantalóns e mesmo para durmir non están de máis. No inverno recoméndase levar o sistema de capas: como primeira capa unha camiseta interior térmica moi transpirable; de segunda unha camiseta técnica de manga longa e por último o cortavientos.

Fonte: http://caminodesantiago.consumer.es/

O refrán "camiña como un vello e chegarás como un mozo" é o mellor consello que pode recibir un peregrino profano. Durante o tres primeiras xornadas non é recomendable percorrer máis de 20 quilómetros ao día.

Desaparecidas as agujetas e as molestias iniciais pódese aumentar o número de quilómetros progresivamente ata os 30 ou máis por xornada, pero unha boa media son 25 quilómetros.

No Camiño abundan os deportistas que se atreven con camiñadas de 40 e 45 quilómetros diarios, aínda que algúns deles son vítimas das temidas tendinites. As máis frecuentes son as do tendón peroneo e as do talón de Aquiles. Para previr posibles lesións hai que realizar unha sinxela táboa de estiramentos antes de andar e ao finalizar o exercicio, sobre todo estirar as pernas (ínguas, cuádriceps e xemelgos), as costas, as lumbares e os ombreiros.

Fuente: http://caminodesantiago.consumer.es/

É fundamental dedicar tempo suficiente a gozar dun almorzo completo que inclúa lácteos, cereais (cereais en copos, pan, tostadas, pan de molde...), froita ou zume e complementos (manteiga ou margarina, queixo, fiambres, marmelada, mel, azucre, etc.).

Posto que cada etapa tárdase en realizar unha media de 6 horas, convén que cada 60 ou 90 minutos tomémonos un breve descanso para beber e inxerir algo sólido que conteña hidratos de carbono, o que nos permitirá manter mellor o ritmo de exercicio, e sobre todo por dúas razóns fundamentais: evitar o desfalecemento e a deshidratación.

Durante o exercicio continuado, a auga é tan importante como os hidratos de carbono, sobre todo en días de moita calor e humidade. É un erro relativamente xeneralizado non beber auga nin antes nin durante o exercicio, así como esperar a ter sede ou fame para comezar a beber auga e tomar alimentos.

Camiñar co estómago cheo non é saudable. A comida máis importante do día hai que facela ao final da etapa e, se a xornada alóngase e é necesario comer de mesa durante a marcha, convén optar por un bocadillo ou un prato lixeiro de pasta ou verdura.

Así mesmo resulta fundamental a rehidratación unha vez concluída a etapa, incluíndo auga e hidratos de carbono; e se a transpiración (suor) foi importante será preciso, ademais de hidratar, repor os electrolitos perdidos.

Fonte: http://caminodesantiago.consumer.es/